Wśród pierwszaków chodzą słuchy,
 Narzekają więc maluchy,
 Powtarzają niewesoło:
 Ślub będziemy, ślub będziemy brać ze szkołą!

 Chciał uciekać Grzesio mały,
 Ale Konrad, człek bywały
 Wytłumaczył mu: kolego,
 Ślubowanie – to jest całkiem coś innego.

 Musisz przyrzec, że bez przerwy
 Będziesz dbał o Pani nerwy, będziesz uczył się starannie,
 Zachowywał nienagannie,
 Gdy umowa taka stanie,
 To jest właśnie, to jest właśnie ślubowanie!

 Grzesio wydał kilka jęków,
 Potem już się pozbył lęków
 I ślubował uroczyście,
 Nos wytarłszy zamaszyście. No i już wiedzieliśmy, że to nic strasznego, a nawet fajnego, nie było wtedy lekcji:)