Dzień jak w bajce… „Jaś i Małgosia”

Niemożliwe? A jednak:) Mama Adama wkroczyła pewnego dnia do naszej klasy z ogromnym domkiem z piernika, powiedziała nam wtedy, że będziemy go mogli zjeść:) Ależ się ucieszyliśmy, pociekła nam ślinka, ach co to była za gonitwa myśli, co to sobie odłamiemy, a ty niespodzianka. Pani powiedziała, że nie ma mowy, że nie ma wszystkich w klasie, że trzeba się nacieszyć, itp. No ona chyba nigdy „pypcia” nie miała. Cóż za niesprawiedliwość, stoi sobie pachnie, a my patrzymy jak na witrynę w zamkniętym sklepie ze słodyczami. Najgorzej jednak mieli Ci, co to się pochorowali, oni to dopiero martwili się, że ich takie „maszkety” miną, ale cóż, kogo ni ma też już pojadł:) No ale w końcu nadszedł ten dzień, Pani zabrała nas na korytarz, cyknęła pamiątkową fotkę, aby dla potomności była i powiedziała magiczne słowa „no już, zjadamy” i ani się obejrzała, a tu zostały same fundamenty.

Chcieliśmy i te fundamenty unicestwić, ale Pani nie pozwoliła, bo u nas zawsze musi być demokracja i sprawiedliwość, więc fundamenty czekają w klasie na Nicolę i Mateusza. Ale co się najedliśmy to nasze:)
Ps. Zuzia ma rękę w gipsie, co ułatiwło jej podtrzymanie domku.